മരിച്ചു പോകുന്നതാണ് നല്ലത്......
സഹനത്തിൻറെ വെള്ളാരം കല്ലുകൾ
ചുമന്ന തുമ്പിയെപ്പോലെ......
തുമ്പിയ്ക്ക് ഒരാകാശം സ്വന്തമായിരുന്നു....
നനുത്ത ചിറകുകൾ വിടർത്തി
പറന്നു നടക്കാൻ ഒരാകാശം...
പൂവിൽ നിന്നും പൂവിലേക്കത്
പാറി നടന്നു.......
തേനുണ്ട് മടുത്തപ്പോൾ
ആകാശത്ത് ആവോളംഉല്ലസിച്ചു,
പുള്ളിയുടുപ്പിട്ടൊരു
പെൺകുഞ്ഞിനെപ്പോലെ...
സഹനത്തിൻറെ വെള്ളാരംകല്ലുകൾ
ചുമക്കാൻ തുടങ്ങിയതെന്നോ തുമ്പീ....
സഹനത്തിൻറെ വെള്ളാരംകല്ലുകൾക്ക്
ശൂന്യതയുടെ നിറമായിരുന്നു,
എങ്കിലും ഭാരം താങ്ങാവുന്നതിനും
അപ്പുറമായിരുന്നു.....
സഹനത്തിൻറെ വെള്ളാരംകല്ലുകൾ
ചുമന്ന് ചുമന്ന് ആദ്യം അത് കൂനിയായി....
പിന്നീടെന്നോ പിടഞ്ഞു വീണു....
അങ്ങനെയായിരുന്നു
നിസ്സഹായയായ ഒരു
തുമ്പിയുടെ അന്ത്യം....
കവിതയുടെ ആദ്യ വരി ഒഴിച്ച് നിർത്തിയാൽ തുമ്പിയിലൂടെ ഒരു സന്ദേശം നൽകുന്നത് പോലെ തോന്നി.
ReplyDelete